Όταν τα παιδιά σου απολαμβάνουν το πρωινό τους κάποια παιδιά φεύγουν νηστικά και με βιασύνη.
Πρέπει να βρουν τρόπους να φτάσουν στη δουλειά τους έγκαιρα.
Αλλιώς έδωσες απλόχερα το δικαίωμα στους εργοδότες να τα απολύουν αβασάνιστα και να τα στείλεις στην άλλη πλευρά.
Στη πλευρά που όταν τα παιδιά σου απολαμβάνουν εκ του ασφαλούς το μεσημεριανό τους οι περισσότεροι νέοι μας μασουλάνε τη φρυγανίτσα και σκέφτονται το πικρό «χτες» το «αδυσώπητο» σήμερα και το «μαύρο» αύριο, καθώς δεν βρίσκουν δουλειά.
Καθώς δεν έχουν που να τα πουν και κοιτάνε με απελπισία στη Βουλή των δήθεν υπέρ τους «μέτρων»
Βλέπουν τη γενιά της δεκαετίας του ’50 να αποφασίζει γι αυτούς χωρίς αυτούς, να τους ροκανίζουν τη ελπίδα για ζωή ενώ πίσω τους κρύβεται βολεμένη η Βουλή της δεκαετίας του ‘60 και του 70.
Οι κραυγές αγωνίας εκείνης της βραδιάς του Νοέμβρη εκποιήθηκαν.
Το «εδώ Πολυτεχνείο» έγινε «εδώ Ευρωπαϊκή Ένωση».
Από άλλους το «εδώ Πολυτεχνείο» έγινε «εδώ τα κονόμησα και την έκανα!»
Από άλλους το εδώ Πολυτεχνείο έγινε «εδώ αράξαμε! στα πίσω καθίσματα της Βουλής!»
Δύο πιθανότητες σε κάνουν να κραυγάζεις όταν έχει τις κάνες των τανκς απέναντί σου
Η κραυγή του τρόμου
Και η κραυγή της ελεύθερης ψυχής
Για τους αφανείς φοιτητές εκείνου του ξεσπάσματος πιστεύουμε ακράδαντα στο δεύτερο
Για εκείνους που ξαργύρωσαν την επιταγή σε βάρος των υπόλοιπων γενεών τους "αφιερώνω" το πρώτο.
Διογένης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου